Cabecera----------------------------------(1:56)
Buen dia, si hue ye mierques as 11 d’o maitín, y somos en Radio La Granja, isto ha de ser....O
Suenio d’o Dragón.
Soniando----------------------Grupo Val d’Echo(4:36)
Dende o vico de San José, en Zaragoza, Ciudat Prisión, a ciudat do s’amortan os suenios y
prencipian as barucas.
Prencipiamos!!!!
Mosica de fundo--------BSO In the name of the Father.
Buen día a totz y a todas. 976 36 88 94/ OSDD #689 98 06 27
Ya veyes, s'acaba iste maldito anyo,y, encara que pareixe que tot han estau malas noticias y
enueyos, resulta que no tot ha d'estar malo, o futuro, siempre imperfecto, se veye d'unatra traza, iste
fatidico 2020 tamién nos deixa o buen gusto de boca de saber que dos nuevos dragons han veniu a
iluminar o nuestro mundo de uembras. Me refiero a Guillén, que ya ye o tercer dragonet, chunto a
Miquel y Valero, d'os nuestros companyers Miguel Ángel y María, por un costau; y Aya, una
chicota dragona que fa poco que ha visto a luz d'o día, y con que os suyos pais Ana y Miguel iste
viello Dragón tenió a suerte y o placer de compartir espacio radiofonico en a Mirada Sucia; y que
diz Miguel que ye lo más bonico d’o mundo. Dende lo mas fundo d'o mío corazón, muitas
felicidatz. Agora empecipia lo duro, alcordatz-os que , para educar a un Dragón ye necesario contar
con toda a manada; a veyer si, entre todas, aconseguimos que ells puedan desfrutar d'un futuro en o
qual no i haiga ni gavias ni peixeras
Ni jaulas ni peceras/Ni gavias ni peixeras---------------------La Cabra Mecánica (5:09)
O zaguer mierques t'estié charrando de Jacques Mesrine, l'enemigo publico numero un en os anyos
70 en Francia y Canadá. Mesrine, dimpués d'una vida d’atracos, y fuyidas de prisión, estió acotolau
por babuins armaus a soldata de l'alavez Capezacan francés Giscard d’Estaign. Como que ya te
conté tamién, antes d'a suya zaguera fuyida de prisión, escribió un libro autobiografico en o qual
narraba totz los pormenors d'a suya trachinada existencia y que constituyó, quasi con toda
seguranza, a suya sentencia de muerte. Hue te quereba leyer o prelogo d'ixe libro, Instinto de
muerte, aprofitando que iste cabo de semana pasau tenió puesto una nueva emisión d'o Cadenazo
entre Radios Libres, precisament dedicau a o tema d'a perda d'a Libertat y d'o sistema penitenciario,
Trencando maruenyos, ista vegada coordinau per o pai de Guillén , Miquel Anchel. Diz, mas u
menos, asinas
París, 16 d'aviento de 1975
PRISION D'A SANTÈ. A nueit acaba d'extender a suya ves-lo sobre os sufrimientos d'o mundo
carcelario. Ye hibierno y fa frío. As luces s'han amortau. A uembra d'os barotz se reflecta en os
maruenyos blanquiaus d'as celdas como si aprisionara a sola evasión posible: o suenio.
A foscor de cada celda atranca una historia, un drama, un dolor, un hombre con a suya solitut a
cuestas que a nueit apaciguará u ferá encara mas pesada.
Tino, o chicot esculabolsas, se disposa a pasar a suya zaguera nueit entre reixas churando-se a si
mesmo que no tornará nunca mas. Manyana quedará libre, u a lo menos o lo creye asinas. O gorila
d'a puerta lo despedirá con ironía, “dica a proxima”. Le ha visto tornar seis vegadas. Ye un clientasiduo, como tantos atros a os quals s'arrulla a la carrera sin treballo, sin pasta, sin domicilio, sin
esperanzas de poder salir adebant, con a perspectiva d'a garchola a plazos como solo porvenir.
Os gruesos paretons d'a suya celda le impiden sentir os chemequidos y insultos que profiere o suyo
vecino.
“Puerca... maldita puerca”, una foto d'a suya muller chace en o suelo. Por a carta recibida ista tarde
ha sabiu que a suya moceta le ha abandonau. En a quala recibió ahiere, ella le charraba encara como
que una muller enamorada, pero a carta que tiene agora entre as mans, ye como un certificau que le
ha meso os chiracans y ell vomeca o suyo rencor.
No se sabe con certeza si o que causa o suyo sufrimiento ye l'amor traicionau u o orgüello. Un
cornudo en libertat, puede fer redir; un cornudo engayolau ye siempre dramatico. Pero puede plorar
quanto quiera porque dengún se dará cuenta, encara que ye posible que a suya planto solament
vaiga por adintro.”Dimpués de tot o que he feito por ella, tía puerca...”
En o fondo sabe que no tiene razón. Ha quiesto siempre a la suya muller entre dos atracos, y cada
vegada que pillaba una kurda, le apegaba como que a una bestia pa contrimostrar-le que yera ell o
verdadero masto.
La ha manteniu a pur de prometer-le riquezas y ilusions. Ella le aguardó dos vegadas con a
esperanza de veyer-le cambiar. A la fin, cansada de tantos locutorios sin vida, le escribió decindo-le
que no podeba pero. Dimpués trobó un buen tipo con o qual quiere reconstruir a suya vida.
Manyana o se inventará qualsiquier conto que narrará a os suyos companyers de gambada,
reservando-se o paper de protagonista. Se las dará d'important. Entremistanto chemeca como un
nino. Os maruenyos son acostumbraus a ista clase de confidencias. Son o paper secante de quasi
un sieglo de sufrimientos.
A celda vecina atranca a un guapo tipo, Claudio, un atracadaire. Dende fa seis meses aspera o suyo
proceso. Quantas vegadas ha intentau escapar-se, sin exito. Ye dificil evadir-se d'a Santé. Ell querió
comprebar-lo.
Encara ye dispierto y, como que cada nueit, revisa una parte d'a suya expedient preparando a suya
esfensa. Se constituye en o suyo propio advogau. Fa a riseta quan se le ocurre una brillant frase con
a quala replicar a las acusacions que o fiscal intentará fer-le. Siempre ha furtau, ye un
profesional. A o tamién le abandonó a suya muller fa tres anyos, pero sin fayenas/fainas...
Leyalment. No se puede asperar a un hombre entre vinte anyos. Ell lo comprendió
y la deixó en libertat pa mantener intactos as memorias. Adiós y buena suerte... y brenca mas.
O suyo vecino de celda se masturba. Ista nueit le toca zampar-se a todas as mocetas que ha estau
contemplando en o Playboy, antes que amortasen a luz. O batallo ye a suya razón d'existir. De
profesión macarra, o suyo dominio lo forma l'anglo d'as piernas. Tiene tres mullers chitadas a o
mundo, pero no conoixe l'amor. As tres asperan acabar instaladas en a tabierna que ell les ha
prometiu a la fin d'as suyas corridas. I hai muitas posibilidatz, manimenos, que o día que ya no
sirvan pa cosa las meta en a carrera. As suyas promesas son como que a ideya que tiene sobre
l'amor.
O solo sayetazo d'a suya vida estió por Molière o día que veyió marabillau a suya imachen impresa
en os billetz de cinquanta francos. Por o momento, os suyos cinco didos, como que cinco amantz, le
rancan un sospiro de placer.
En a puerta d'o costau han colocau un cartel: Ficacio. Posible suicidio. Estreita vichilancia.
Dimpués d'ella, un endrogau de 19 anyos. Como que solo remeyo pa des-intoxicar-lo, o chuez
d'instrucción ha ordenau que le atranquen en una celda de solament ueito metros quadraus. Luen d'osuyo paradiso artificial, vive una constant baruca. Ha intentau enforcar-se porque le falta a droga, le
falta l'amor y a comprensión. Un endrogau ye un nino que pide socorro a gritos. Y a os ninos no se
les fica en a garchola; no comprenderían porqué. Solament que ista vegada no ha
fallau. O suyo cuerpo, con un zaguer esbrunce, saluda a la muerte. O macarra ha aconseguiu
l’orgasmo, mientres amán d'o, unatro l’espicha. Talment o placer les ha plegau a o mesmo tiempo,
con a sola diferencia que a muerte ye una amant fidel que no abandona a os suyos enamoraus.
Dentro de poco, en a ronda de meyanueit, o vichilant dirá “mierda” entre dients, antes de chitar a
correr pa gritar a os suyos chefes. Entre a nueit y como que medida de seguranza, no leva dencima
as claus d'as celdas. Quantos menutos se perderán? Plegarán masiau tarde como que muitas atras
vegadas. A seguranza
pasa por debant d'a vida d'un deteniu. Pero, se puede impedir que un hombre se mate? No.
Por tanto, o reglamento seguirá estando o mesmo. Manyana a celda quedará vueda, impersonal, sin
sinyal bella d'o drama d'a nueit anterior. S'habrá limitau a escupir un chicot endrogau.
A garchola mata a os febles y, si no destruye a totz, a lo menos les marca con o suyo siello
inconfundible pa siempre...
Dueño de mi destino/duenyo d'o mío destín-------------Voyeur(3:32)
A garchola d'a Santé se sondorme. En atras celdas, atros hombres asperan, ploran, les importa un
bleto a vida, ronqueyan, s'arrepienten, se masturban, soneyan, sobreviven ya que no pueden vivir.
Sección d'extrema vichilancia. Una garchola dentro d'a garchola. Un solament preso ye atrancau en
a celda numero 7. Se troba aislau d'os de demás por razons de seguranza. Un hombre ficau entre as
mantas ye tumbau boca alto con as mans emparadas dezaga d'a suya cabeza. Mira fixament ent'o
teito. Le fa goyo a nueit, no aspera absolutament brenca. A os suyos trenta y nueu anyos, lo solo que
aguarda ye que le condenen a cadena perpetua u a muerte. Fatalista u buen chugador, sabe que s’o
mereixe y le da lo mesmo. Tamién o cometió una ratería y dimpués paso a paso estió escalando o
camín d'o crimen. Trigó estar estase d'a lei por ronca, por amor a o risgo y a os diners. Talment
tamién por atros motivos que alza secretament en lo mas profundo d'o suyo corazón. Qualques
hombres dentran en o mundo de l’hampa como que se dentra en una orden relichiosa, simplament
por vocación.
O crimen constituye tamién o cubillar d'os inadaptaus, a solución pero facil pa resolver
momentaniament bells problemas. No podeba imachinar-se que deciséis anyos d'o suyo primer furto
se le qualificaría con a embotada de “enemigo publico no 1”.
O suyo expedient criminal ye toda una novela en a quala van unidas as scenas burlescas, a sangre,
a violencia, as fembras y l'amistat. Acusau de tres crimens, d’atracos a man armada, d'intento
d’asasinato a quantos policías, de tres evasions ye un hombre perigloso.
Pero por alto de tot isto existen unas razons que contrimuestran porqué s'ha convertiu en un
kamikaze d'o crimen. Y tamién que tiene as suyas debilidatz, os suyos amors y as suyas penas.
Recuerda as parolas que un viello trun le dició en una reunión d'amigos: “abandona chicot que yo
he arruinau a mía vida, no faigas tu lo mesmo”. Manimenos, lo solo que se le ocurrió estió fer a
riseta debant d'os consellos d'aquell hombre que yera de tornada y que levaba sobre as suyas
espaldas vinte anyos de garchola. “No me pillarán, me retiraré malas que tienga pro pa instalar un
comercio”, pero furtar se convierte en una droga. No se furta solament por gusto a os diners; se
furta por o placer d'o risgo. Un se siente por alto d'os de demás y leva una vida distinta a la d'a
mayoría. Dica que plega o día en que se dispara por primera vegada debant d'un obstaclo u por un
simple achuste de cuentas. En ixe inte ye quan se da o gran paso y ya no ye posible dar marcha
dezaga. L'hombre que remaneix tumbau lo sabe millor que dengún. O querió ixa vida, trigó
deliberadament dar o paso definitivo pa no sentir-se obligau a tornar dezaga. Querió que no le
quedase brenca por perder, pa que a nueva situación le empentase a ganar-lo tot.A suya libertat le importa un bledo, se la ha chugau, la ha perdiu, tornau a chugar y perdiu de nuevo.
S'ha suicidau socialment, no por disprecio a la sociedat, sino porque un día miró a o suyo arredol,
prenió un arma en a man y creyió, de forma equivocada, que ixa yera a solución a o suyo problema.
Hue , chitau en o suyo camenya no lamenta brenca. por orgüello u por inconsciencia? Posiblement
por todas dos cosetas. Por ixo no busca garra sincusa. Prefiere fer frent a o suyo destín acceptando
pagar o pre achustau.
Título original
Mesrine: L'instinct de mort
Año
2008
Duración
113 min.
País
Francia
Dirección
Jean-François Richet
Guion
Abdel Raouf Dafri (Novela: Jacques Mesrine)
Música
Marco Beltrami, Marcus Trumpp
Fotografía
Robert Gantz
Reparto
Vincent Cassel, Cécile De France, Gérard Depardieu, Gilles Lellouche, Roy Dupuis, Elena
Anaya, Michel Duchaussoy, Myriam Boyer, Florence Thomassin, Ludivine Sagnier
Villancico laico gitano/villancico laico chitano-------Amancio Prada (de Chicho Sánchez Ferlosio)
(2:33)
Ixe mismo anyo, octubre 1975, en Reino Uniu:
Os Quatro de Guildford yera un grupo de quatro personas (Paul Hill, Gerry Conlon, Patrick
«Paddy» Armstrong y Carole Richardson) que estioron condenadas inchustament por a colocación
de bombas en dos pubs de Guildford y un en Woolwich, atentaus en os quals murioron siet
personas, atribuius a l'IRA Provisional.
Os Quatro de Guildford cumplioron penas de garchola de mas de quince anyos por un delito que no
heban cometiu. A suya historia, de conchunta con a d'os Siet de Maguire, se narra en un libro
(Proved Innocent) y en a cinta En o nombre d'o pai.
Iste escayecimiento ye considerau como un d'os mas grieus errors chudicials en o Reino Uniu. Os
verdaders responsables de l'atentau de Guildford nunca han estau procesaus. En 1989, o tribunal
d'apelacions de Londres anuló as sentencias, qüestionando as prebas presentadas por a policía. En
2005, Tony Blair, primer ministro, pidió perdón por a inchusticia y o dolor causaus a os condenaus.
Carcelero-----------------------Kojón Prieto y Los Huajolotes(3:15)In the Name of the Father
Anyo
1993
Duración
135 min.
País
Irlanda Irlanda
Adreza
Jim Sheridan
Guión
Terry George, Jim Sheridan (Novela: Gerry Conlon)
Mosica
Trevor Jones (Cantas: Bono, Gavin Friday)
Fotografía
Peter Biziou
Reparto
Daniel Day-Lewis, Emma Thompson, Pete Postlethwaite, John Lynch, Beatie Edney, Mark
Sheppard, Don Baker, Frank Harper, Saffron Burrows, Tom Wilkinson, Gerard McSorley
Productora
Co-production Irlanda-Reino Uniu; Universal Pictures, Hell's Kitchen Films
Creigo que ‘En o nombre d'o pai’ ye una d'ixas cintas porque una vegada que la has visto ya nunca
puetz ixuplidar-la. Y no solament ixo: las amenestes pa salir adebant, pa dar-te fuerzas quan ya no te
quedan, pa creyer que qualques cosetas en apariencia imposibles pueden estar posibles. L’irlandés
Jim Sheridan fació una d'ixas cintas, un film que, mas que cine de gran calidat, que lo ye, sobre tot
represienta una inchección d'enerchía vital, de busca emocional d'a innocencia y a libertat.
Charrando en plata: un chute d’adrenalina en toda regla, que ye imposible que deixe indiferent a
dengún.
En l'interior d'o relato de ‘En o nombre d'o pai’, dillá d'a narración d'as atroces tacticas de venganza
de l’aparato legal britanico contra a churma que emplegan como cabeza de turco, traquian quantas
cintas, todas ellas elaboradas con esmero y convicción: a historia d'un pai y un fillo, l’aprendizache
vital y quasi espiritual d'un choven que se convierte en hombre en a garchola, a invocación de
formas d'o chenero negro y d'o carcelario, la luita contra a opresión y a crueldat d'a venganza
ritualizada.
O ranque d'o film ye formidable. Creigo que se tracta d'un gran film construiu a pur de *picos
formidables y de zonas pro menos poderosas. Pero os momentos buenos son buenismos, y sin
dubda o prencipio ye un d'ells. T'atrapa y te cautiva de traza irremeyable, y sin dar-te cuenta yes
seguindo l'aventura de Gerry Conlon y d'a suya familia, y no te quiers deseparar d'ells. Lo interesant
ye que Sheridan elude qualsiquier tipo de maniquesmo u de puesto común en o retrato d'istos
personaches. Gerry Conlon (Daniel Day-Lewis) furta materials d'os tellatos de Belfast con un
amigo, y propicia un tiroteyo y una posterior escaramucia con os soldaus britanicos. Y qué bien ye
filmau, sonorizau y amontau iste comienzo. De truco, nos trobamos enmeyo d'o conflicto d'Irlanda
d'o Norte, podemos quasi fer olor l'ambient, mientres sona a tot trapo ‘Voodoo Child’ de Jimi
Hendrix, y o caos s'apodera de Belfast. A violencia ye como que o pan nuestro de cada día, pero
Sheridan s'abstiene de qualsiquier chudicio de valor, u de qualsiquier significación estetica.
Simplament se limita a narrar feitos lamentables, la disputa loca entre sers humans por un troz de
terreno.
Y entre tot ixo, Gerry Conlon, un esparrias, un crío sin futuro y sin respecto por ell mesmo, como
que diría o suyo pai Giuseppe. A interpretación de Daniel Day-Lewis ye, a falta d'unatra parolamillor, impresionant, sorprendent. Con apariencia de facilidat, iste actor londinense da vida a un
irlandés atabalau quasi mocico (Day-Lewis contaba ta part d'alavez trenta y cinco anyos), y a lo
largo d'os anyos le veyemos transformar-se en un hombre adulto. No i hai o menor finchimiento u
martingala d'actor. Day-Lewis sabeba que ell yera, chunto a o suyo colega Postlethwaite, a clau pa
que o publico sentise o paso d'o tiempo como bella cosa real, sin os clasicos recursos de montache.
Pete Postlethwaite, a la suya vegada, borda un prodichioso treballo d'actor secundario, entre atras
cosetas porque siempre ha estau un actor sensacional, y fa encara mas gran o treballo de Day-Lewis,
en un eixemplo maximo d'emparo entre dos artistas frent a la camera, que son mas grans porque
tienen a l'unatro amán, en o plano. O suyo dugo, que ye una d'as cosetas mas fermosas d'o cine
europeu d'os anyos novanta, contiene qualques dialogos chenials y conmocionadors.
Porque ixa relación ye o nuclio, o corazón d'a historia. Ye emocionant tornar a veyer a cinta, una
vegada mas, y fixar-se detenidament en a forma en que istos dos actors, con o director, contan o
pasau de pai y fillo sin que lo veigamos, y o progreso entre mas d'un decenio d'una tuerta relación
basada muitas vegadas en a incomprensión mas absoluta. Os cenyos, as replicas, as contra-replicas,
os silencios, as miradas. l'abismo cheneracional y, finalment, o dar-se cuenta d'a error, d'haber feito
malament
Entre llamas/entre flamas--------------------Tahúres zurdos(3:18)
Tot isto enriquido encara mas por a presencia estimulant d'una gran Emma Thompson, y de quantas
dotzenas de secundarios en estau de gracia. Ells nos fan ixuplidar a ratos o terrible drama, a historia
real d'os quatro de Guildford, falsament acusaus de perteneixer a l'Ira y d'un asasinato salvache una
nueit londinense de meyaus d'os setanta. O caso ye tant increyible, que o feito que sía una historia
completament veridica no significa que o espectador d'a cinta vaiga a creyer-lo con facilidat. O
merito que lo faigamos, ye sobre tot en una mesa en scena muit sencilla y muit directa, sin o menor
aparato ni divismo d'autor, pero tremendament eficaz.
Sheridan endreza con pasión pero tamién con sobriedat, y en a suya cinta os miembros de l'IRA son
tant despreciables como os policías britanicos que torturan a chovens d'os quals “sospeitan a suya
innocencia”. Sin a menor caita de ritmo ni de convicción, a historia se revoluciona una vegada que
Gerry ye deteniu, y nos capuzamos en una verdadera baruca sin fin, en un túnel d'o que no i hai
salida. As torturas fisicas y mentals a las qualas Conlon ye sozmetiu nos duelen en as nuestras
propias carnes, como que tamién nos dolió a explosión de Guildford, pro. Y sentimos como nunca a
fría y despiedada maquinaria d'un gubierno que ha de lavar a cara debant d'os ciudadans
apisonando, como que gosa succeder, a os de siempre: os humils, l'hombre d'a carrera, a familia
treballadera. Os mesmos a os quals diz protecher y salvaguardar. En ista historia no i hai piedat pa o
gubierno britanico, ni pa las suyas institucions, ni os suyos advogaus, ni os suyos chueces, ni o suyo
sistema legal, ni os suyos achents. Totz son secuaces, babuins a soldata.
Talment por ixo o final d'ista cinta ye bella cosa tant indescriptiblement liberador, catarquico y
fermoso. Mas que una comprebación que a vegadas os buenos trunfan, ye una constatación, en a
mirada y en a enerchía de Day-Lewis/Gerry, que i hai cosetas que no te pueden arrebatar, que i hai
bella cosa indestructible que t'anima a continar quan tot pareixe perdiu. L'hombre común, encara
que imperfecto y talment mezquino en ocasions, recuperando a suya dignidat, a suya condición
humana. En iste feroz retrato d'un país consumiu por a venganza y a crueldat (retener,
incomunicaus, sin prebas, a sospitosos entre siet días ye bella cosa asinas como negar a suya
humanidat) se pueden reflectar, con gran facilidat, as millons d'inchusticias sufiertas por sers
innocents en totz. No en vano, Day-Lewis estió a punto d'interpretar a Edmundo Dantés pa
Polanski, l'eixemplo maximo d'innocent a o que no le deixan ni a dignidat.
Whiskey on the Jar---------------------Thin Lizzy(4:13)Y dica aquí, O Suenio d’o Dragón de hue. Si t’ha feito goyo, nos ascuitamos en a Radio, nos
veyemos en suenios. Salut y una micarrona d’anarquía
Villancicos--------------------La Libertina(00:48)
Baby please don’t go/ Chiqueta, por favor, no vaigas------AC/DC (4:50)
Comentarios