O Suenio d'o Dragón: O Gran Inquisidor
Preparando audio para descarga.
Escucha patrocinada. El audio empezará en pocos segundos...
Escucha sin anuncios y sin esperas con iVoox Premium
Pruébalo GratisiVoox Podcast & Radio
Comparte éste audio
Enlace directo
A continuación: O Suenio d'o Dragón: De Shakespeare a Bierce. Cancelar 10
Preparando audio para descarga.
Escucha patrocinada. El audio empezará en pocos segundos...
Escucha sin anuncios y sin esperas con iVoox Premium
Pruébalo Gratis
Buen dia, si hue ye mierques as 11 d’o maitín, y somos en Radio La Granja, isto ha de ser....O
Suenio d’o Dragón.
Dende o vico de San José, en Zaragoza, Ciudat Prisión, trango a trango, luitamos y no reblamos!!!!
Prencipiamos!!!!
Sueños en silencio--------------Illapu(3:35)
Mosica de fundo—Magnificat------------Johann Sebastian Bach.
Bueno, ya sabes que si quiers participar u aportar bella cosa a o programa, lo puetz fer d'as siguients
trazas:
A primera, clamando a o programa en directo a nueu siet seis trenta y seis uitanta y ueito novanta y
quatro; nueu siet seis tres seis ueito ueito nueu quatro
Tamién, ninviando un mensache a o guasap almadeta osdd seis ueito nueu novanta y ueito zero seis
vinte y siet; almadeta seis ueito nueu nueu ueito zero seis dos siet.
Y, mesmo, por correu electronico, osueniododragon roba gmail.com, tot chunto y en minusclas; u si
lo prefieres, en a pachina d'o mesmo nombre de Radio Patio Facebook.
Y hue te quereba leyer un relato de:
Feodor Dostoievski
(1821-1881)
O Gran Inquisidor (1880)
(Poema, traduciu en prosa, que forma parte d'a novela
Os chirmans Karamazov, 1879-1880. Lo recita
Iván a o suyo chirmán Alexei (Alyosha), un monche principiant).
Han pasau ya quince sieglos dende que Cristo dició: “No tardaré en tornar. O día y a hora,
dengún, ni o propio Fillo, las sabe”. Tales estioron as suyas parolas a o desaparexer, y a Humanidat
le aspera siempre con a mesma fe, u acaso con fe mas ardient encara que fa quince sieglos. Pero o
Diaple no aduerme; la dubda prencipia a corromper a la Humanidat, a eslizar-se en a tradición d'os
miraglos. En o Norte de Chermania ha naixiu una herechía terrible, que, precisament, niega os
miragros. Os fidels, manimenos, creyen con mas fe en ells. S'aspera a Cristo, se quiere sufrir y
morir como que Ell... Y he aquí que a Humanidat ha rogau tanto por espacio de tantos sieglos, ha
chilau tanto “Sinyor, dinar-os, amaneixer-nos!”, que Ell ha quiesto, en a suya misericordia
inacorable, baixar a la tierra.
Y he aquí que ha quiesto amostrar-se, a lo menos un inte, a la multitut desgraciada, a o lugar
sumidu en o pecau, pero que le ama con amor de nino. O puesto de l'acción ye Sevilla; a epoca, ad'a Inquisición, a d'os cutianos soberbios autos de fe, de terribles herechiarcas, ad majorem Dei
gloriam.
No se tracta d'a venida prometida pa la consumación d'os sieglos, de l'aparición subita de Cristo
en tot o brilo d'a suya gloria y a suya divinidat, “como que un lampado que brila d'o Ocaso a
l'Orient”. No, hue solament ha quiesto fer-les a os suyos fillos una visita, y ha trigau o puesto y a
hora en que flamean as fogueras. Ha tornau a prener a forma humana que revistió, fa quince sieglos,
por espacio de trenta anyos.
Amaneixe entre as cenisas d'as fogueras, an a vispra, o cardenal gran inquisidor, en presencia
d'o rei, os mainates, os caballers, os altos dignatarios d'a Ilesia, as mas encantadoras damas d'a
corte, o lugar en masa, cremó a cient hereches. Cristo abanza ent'a multitut, callau, modesto, sin
tractar de clamar o ficacio, pero totz le reconoixen.
O lugar, empentau por un irresistible empento, s’agolpa a o suyo paso y le sigue. Ell, lento, una
riseta de piedat en os labios, contina abanzando. L'amor abrasa a suya alma; d'os suyos uellos
*fulyen a Luz, a Sciencia, a Fuerza, en rayadas ardients, que inflaman d'amor a os hombres. Ell les
tiende os brazos, les bendiz. D'Ell, d'as suyas ropas, emana una virtut curativa. Un viello, ciego de
naixencia, sale a la suya trobada y chila: “Sinyor, cura-me pa que pueda veyer-te!” Una escama se
desprende d'os suyos uellos, y veye. O lugar redama glarimas de goyo y besa a tierra que Ell pisa.
Os ninos tiran flors a os suyos pietz y cantan Hosanna, y o lugar exclama: “Ye Ell! Ha d'estar Ell!
No puede estar atro que Ell!”
Cristo s'atura en a loncha d'a seu. Se sienten lamentos; uns chovens levan en huembros a un
chicot atabul blanco, ubierto, en o qual reposa, sobre flors, o cuerpo d'una nina de decisiet anyos,
filla d'un personache d'a ciudat.
—Ell resucitará a la tuya filla! —le chila o lugar a la esconortada mai.
O mosén que ha saliu a recibir o atabul mira, con asombro, a o desconoixiu y frunce o zunyo.
Pero a mai profier:
—Si yes Tu, resucita a la mía filla!
Y se prosterna debant d'Ell. S'atura a chent d’o intierro, os chovens deixan o atabul sobre as
losas. Ell lo contempla, compasivo, y de nuevo pronuncia o Talipha kumi (Devanta-te, mesacha).
A muerta s'incorpora, ubre os uellos, se fa a riseta, mira sorprendida en torno suyo, sin soltar o
ramo de rosas blancas que a suya mai heba colocau entre as suyas mans. O lugar, pleno d’estupor,
clama, plora.
En o mesmo momento en que s'atura a chent d’o intierro, amaneixe en a plaza o cardenal gran
inquisidor. Ye un viello de novanta anyos, alto, devantau, d'una ascetica delgadez. En os suyos
uellos fundius fulgura una flama que os anyos no han amortau. Agora no luz os aparateros ropaches
d'a vispra; o magnifico trache con que asistió a la cremación d'os enemigos d'a Ilesia ha estau
reemplazau por un tosco habito de flaire.
Os suyos siniestros colaboradors y os esbirros d'o Santo Oficio le siguen a respectuosa
distancia. A chent d’o intierro detenida, a moltetut agolpada debant d'a seu le permenan, y espía
dende luen. Lo veye tot: l’atabul a los pietz d'o desconoixiu, a resurrección d'a muerta... As suyas
espesas cellas blancas se zuncen, s’aviva, fatidico, o brilo d'os suyos uellos.
—Pillad-le!— les ordena a os suyos esbirros, sinyalando a Cristo.
Y ye tal o suyo poder, tal a medranosa sumisión d'o lugar debant d'ell, que a multitut s'aparta, a
o punto, silenciosa, y os esbirros prenen a Cristo y s’o levan. Como que un solo hombre, o lugar
s'aboca a o paso d'o anciano y recibe a suya bendición.
Os esbirros conducen a o preso a la garchola d'o Santo Oficio y le atrancan en una angosta y
fosca celda.
Muere o día, y una nueit de luna una nueit espanyola, calida y olorosa a limoneras y laureleros,
le succede.
Another religion, another war------------------The Varukers (1:50)De bote y boleyo, en as tenebras s'ubre a ferria puerta d'o caxot y penetra o Gran Inquisidor en
persona solo, alumbrando-se con una lanterna. A puerta se zarra dimpués d'ell. O viello s'atura a
pocos trangos d’o branquil y, sin charrar parola, contempla, entre amán de dos menutos, a o preso.
Dimpués, abanza pandament, deixa a lanterna sobre a mesa y pregunta:
—Yes Tú, en efecto?
Pero, sin asperar a respuesta prosigue
—No charres, calla. Qué podebas decir-me? Masiau lo sé. No tiens dreito a adhibir ni una sola
parola a o que ya diciés. Por qué has veniu a emprenyar-nos?... Bien sabes que a tuya venida ye
inoportuna. Pero yo t'aseguro que manyana mesmo... No quiero saber si yes Ell u solament a suya
apariencia; sía qui sías, manyana te condenaré; perexerás en a foguera como que o pior d'os
hereches. Veyerás cómo ixe mesmo lugar que ista tarde te besaba os pietz, s’aprecisa, a un sinyal
mío, a chitar lenya a o fuego. Talment brenca d'isto te sorprenda...
Y l’anciano, mudo y pensativo sigue mirando a o preso, aguaitando a expresión d'o suyo rostro,
serena y suau.
—O Esprito terrible y intelichent — adhibe, dimpués d'una larga pausa —, o Esprito d'a
negación y d'a no-cosa, te charró en o desierto, y as Escrituras atestiguan que te “retantó”. No puede
concebir-se cosa mas profundo que o que se te dició en aquellas tres preguntas u, pa emplegar o
luengache d'a Escritura, en aquellas tres “tentacions”. Si i hai habiu bell miraglo autentico, evident,
ha estau o d'as tres tentacions! O feito que tals preguntas haigan puesto brotar d'uns labios, ye ya,
por ell solament, un miraglo! Suposemos que hesen estau borradas d'o libro, que calese inventar-las,
que forchar-las de nuevo. Suposemos que, con ixe obchecto, se reunisen totz os sabios d'a tierra, os
hombres d'Estau, os principes d'a Ilesia, os filosofos, os poetas, y que se les decise: “Inventatz tres
preguntas que no solament correspondan a la grandeza d'o momento, sino que contiengan, en a suya
triple interrogación, toda a historia d'a Humanidat futura”, creyes que ixa asembleya de todas as
grans intelichencias terrestres podría forchar-se bella cosa tant alta, tant formidable como que as tres
preguntas de l'intelichent y poderoso Esprito? Ixas tres preguntas, por ellas solas, contrimuestran
que qui te charró aquell día no yera un esprito humano, continchent, sino o Esprito Eterno,
Absoluto. Toda a historia ulterior d'a Humanidat ye predita y condensada en ellas; son as tres
formas en que se concretan todas as contradiccions d'a historia d'a nuestra especie. Isto, alavez,
encara no yera evident, o porvenir yera encara desconoixiu; pero han pasau quince sieglos y
veyemos que tot yera previsto en a Triple Interrogación, que ye a nuestra historia.Quí teneba razón,
diz? Tu u qui t’interrogó?...
Si no o texto, o sentiu d'a primera pregunta ye o siguient: “Quiers presentar-te a o mundo con as
mans vuedas, anunciando-les a os hombres una libertat que a suya fatera y a suya maldat naturals no
les permiten comprender, una libertat espantosa, pus pa l'hombre y pa la sociedat no i ha habiu
nunca brenca tant espantoso como que a libertat!, quan, si convertises en pans todas ixas piedras
peladas espardidas debant d'a tuya vista, veyerías a la Humanidat correr dezaga de tu como que un
rabanyo, agradeixida, submisa, temerosa tant solament que a tuya man depusiera o suyo cenyo
taumaturchico y os pans se tornasen piedras.” Pero tu no queriés privar a l'hombre d'a suya libertat y
repeliés a tentación; t’horrorizaba a ideya de mercar con pans a obediencia d'a Humanidat, y
contestés que “no so1o de pan vive l'hombre”, sin saber que o esprito d'a tierra, reclamando o pan
d'a tierra, heba d'alzar-se contra tu, combatir-te y vencer-te, y que totz le seguirían, chilando: “Nos
ha dau o fuego d'o ciel!” Pasarán sieglos y a Humanidat proclamará, por boca d'os suyos sabios, que
no i hai crimens y, por tanto, no i hai pecau; que solament i hai fambrudos. “Da-les pan si quiers
que sían virtuosos.” Ixa será a divisa d'os que s'alzarán contra tu, o lema que inscribirán en a suya
bandera; y o tuyo templo será espaldau y, en o suyo puesto, s'erichirá una nueva Torre de Babel, no
mas firme que a primera, o esfuerzo de que a suya erección y mil anyos de sufrimientos podebas
haber-les cabidau a os hombres. Pus tornarán a nusatros, a o cabo de mil anyos de treballo y dolor, y
nos buscarán en os subterranios, en as catatumbas an seremos amagaus — fuyindo encara d'a
persecución, d'o martirio —, pa chilar-nos: “Pan! Os que nos heban prometiu o fuego d'o ciel no nos
l'han dau!” Y nusatros acabaremos o suyo Babel, dando-les pan, lo unico d’o que tendrán necesidat.
Y s’o daremos en o tuyo nombre. Sabemos mentir. Sin nusatros, se morirían de fambre. A suyasciencia no les mantendría. Mientres goyen de libertat les faltará o pan; pero acabarán por meter a
suya libertat a os nuestros pietz, clamando: “Cadenas y pan!” Comprenderán que a libertat no ye
compatible con una chusta repartición d'o pan terrestre entre totz os hombres, dau que nunca —
nunca! — sabrán fer partache. Se convencerán tamién que son indignos d'a libertat; febles, viciosos,
necios, indomitos. Tu les prometiés o pan d'o ciel. Creyes que puede ofrir-se ixe pan, en cuenta d'o
d'a tierra, estando a raza humana lo vil, lo incorrechiblement vil que ye? Con o tuyo pan d'o ciel
podrás atrayer y seducir a milars d'almas, a dotzenas de mils, pero y os millons y as decenas de
millons no pro fuertes pa preferir o pan d'o ciel a o pan d'a tierra? Acaso yes tant solament o Dios
d'os grans? Os de demás, ixos granos d'arena d'o mar; os de demás, que son febles, pero que t'aman,
no son a os tuyos uellos sino vils trastes en mans d'os grans?... Nusatros amamos a ixos pobres sers,
que acabarán, manimenos a suya condición viciosa y rebelde, por deixar-se dominar. Nos
admirarán, seremos os suyos dioses, una vegada sobre os nuestros huembros a carga d'a suya
libertat, una vegada que haigamos acceptau o cetro que — tanto será o espanto que a libertat
acabará por inspirar-les! — nos ofrirán. Y reinaremos en o tuyo nombre, sin deixar-te amanar a
nusatros. Ista impostura, ista necesaria mentira, constituirá a nuestra cruz.
Religious Bum Fucks-----------------------Dayglow Abortions (1:47)
Como que veyes, a primera d'a tres preguntas atrancaba o secreto d'o mundo. Y tu a faciés de
menos! Metebas a libertat por encima de tot, quan, si heses consentiu en tornar pans as piedras d'o
desierto, heses satisfeito l'eterno y unanime deseyo d'a Humanidat; le heses dau un amo. O mas vivo
afán de l'hombre libre ye trobar un ser debant de qui abocar-se. Pero quiere abocar-se debant d'una
fuerza incontestable, que pueda reunir a totz os hombres en una comunión de respecto; quiere que
l'obchecto d'o suyo culto lo sía d'un culto universal; quiere una relichión comuna. Y ixa necesidat
d'a comunidat en l'adoración ye, dende o prencipio d'os sieglos, o mayor turmento individual y
colectivo d'o chenero humano. Por realizar ixa quimera, os hombres s’acotolan. Cada lugar s'ha
creyau un dios y le ha dito a o suyo vecino: “Adora a o mío dios u te mato!” Y asinas ocurrirá dica a
fin d'o mundo; os dioses podrán desapareixer d'a tierra, pero a Humanidat ferá de nuevo por os
idolos o que ha feito por os dioses. Tu no ignorabas ixe secreto fundamental d'a naturaleza humana
y, manimenos, refusés a sola bandera que t'hese asegurau a sumisión de totz os hombres: a bandera
d'o pan terrestre; la refusés en nombre d'o pan celestial y d'a libertat, y en nombre d'a libertat siguiés
obrando dica a tuya muerte. No i hai, te repito, un afanyo mas vivo en l'hombre que trobar en qui
delegar a libertat que naixe dotada tant miserable creyatura. Manimenos, pa obtener a presentalla
d'a libertat d'os hombres, cal dar-les a paz d'a consciencia. L'hombre s'hese abocau debant de tu si le
heses dau pan, porque o pan ye una coseta incontestable; pero si, a o mesmo tiempo, unatro se i
hese aduenyau d'a consciencia humana, l'hombre hese deixau o tuyo pan pa seguir-le. En ixo,
tenebas razón; o secreto d'a existencia humana consiste en a razón, en o motivo d'a vida. Si
l'hombre no encierta a explicar-se por qué ha de vivir preferirá morir a continar ista existencia sin
obchecto conoixiu, encara que dispose d'una immensa provisión de pan. Pero de qué te sirvió o
conoixer ixa verdat? En cuenta de coartar a libertat humana, le saqués paradas, ixuplidando, sin
dubda, que a la libertat de trigar entre o bien y o mal l'hombre prefiere a paz, encara que sía a d'a
muerte. Brenca tant caro pa l'hombre como o libre albedrío, y brenca, tamién, que le faiga sufrir
tanto. Y, en cuenta de formar a tuya doctrina de prencipios solius que podesen pacificar
definitivament a consciencia humana, la formés de quanto i hai d'extraordinario, vago, prexinal, de
quanto trespasa os limites d'as fuerzas de l'hombre, a qui, tu que dies a vida por ell!, deziría-se que
no amabas. En sacar-le paranzas a la suya libertat, introduciés en l'alma humana nuevos elementos
de dolor. Querebas estar amau con un libre amor, librement seguiu. Abolida a dura lei antiga,
l'hombre heba de, sin estorbaduras, sin mas guía que o tuyo eixemplo, trigar entre o bien y o
mal. ,No se t'aconseguiba que acabarías por desacatar mesmo o tuyo eixemplo y a tuya verdat,
aclapau baixo a terrible carga d'a libre esleción, y que chilaría: “Si Ell hese poseito a verdat, no hese
deixau a os suyos fillos sumius en una perpleixidat tant horrible, embolicaus en tals tenebras?” Tu
mesmo preparés a tuya ruina: no culpes a dengún. Si heses escuitau o que se te proposaba... I haisobre a tierra tres solas fuerzas capaces de sozmeter pa siempre a consciencia d'ixos sers febles y
indomitos — fendo-les felices — : o miraglo, o misterio y l'autoridat. Y tu no queriés valer-te de
garra. O Esprito terrible te levó a l’almena d'o templo y te dició: “Quiers saber si yes o Fillo de
Dios? Deixa-te cayer abaixo, porque escrito ye que os anchels prener-te han en as mans.” Tu refusés
a proposición, no te deixés cayer. Contrimostrés con ixo o sublime orgüello d'un dios; pero os
hombres, ixos sers febles, impotents, no son dioses! Sabebas que, solament con intentar
precepitar-te, heses perdiu a fe en o tuyo Pai, y o gran Tentador hese visto, gronjiadismo, estrelar-se
o tuyo cuerpo en a tierra que hebas veniu a salvar. Pero, di-me, i hai muitos sers semellants a tu?
Podiés pensar un solament inte que os hombres serían capaces de comprender a tuya resistencia a
aquella tentación? A naturaleza humana no ye pro fuerte pa prescindir d'o miraglo y acontentar-se
con a libre esleción d'o corazón, en ixos intes terribles en que as preguntas vitals exichen una
respuesta. Sabebas que o tuyo heroico silencio sería perpetuau en os libros y resonaría en lo mas
remoto d'os tiempos, en os mas apartaus rincons d'o mundo. Y asperabas que l'hombre t'imitaría y
prescindiría d'os miraglos, como que un dios, estando asinas que, en a suya necesidat de miraglos,
los inventa y s'aboca debant d'os prodichios d'os magos y os encantamientos d'os henchiceros,
encara que sía hereche u ateu.
Quan te dicioron, por mofla: “Baixa d'a cruz y creyeremos en tu!”, no baixés. Alavez, tampoco
queriés sozmeter a l'hombre con o miraglo, porque o que deseyabas d'ell yera una creyencia libre,
no violentada por o prestichio de lo marabilloso; un amor espontanio, no los transportes servils d'un
esclau aterrorizau. En ista ocasión, como que en todas, obras-te inspirando-te en una ideya de
l'hombre masiau elevada: ye esclau, encara que haiga estau creyau rebelde! Han pasau quince
sieglos: veye y chudga. A quí has elevau dica tu? L'hombre, creye-me, ye mas feble y mas vil d'o
que tu pensabas. Puede, acaso, fer o que tu faciés? Le estimas masiau y poses por ell masiau poca
piedat; le has exichiu masiau, tu que le amas mas que a tu mesmo. Hebas d'estimar-le menos y
exichir-le menos. Ye feble y covarde. O que hue se subleve en todas partes contra a nuestra
autoridat y s’enorgullezca d'ixo, no significa brenca. As suyas roncas son fillas d'una vanidat
d'escolar. Os hombres son siempre uns mocetz: se sublevan contra o profesor y le chitan de l'aula;
pero a rechirada tendrá un termin y les costará cara a os revolvins. No importa que espalden templos
y ensangrienten a tierra: tarde u luego, comprenderán a inutilidat d'una rebelión que no son capaces
de sostener. Abocarán estupidas glarimas; pero, a o cabo, comprenderán que o que les ha creyau
rebeldes les ha feito obchecto d'una burla y lo chilarán, desasperaus. Y ista blasfemia acrexerá a
suya miseria, pus a naturaleza humana, masiau mezquina pa suportar a blasfemia, s'encarga ella
mesma de castigar-la.
Les sectes------------------------Trust (2:43)
A inquietut, la dubda, a desgracia: he aquí o lote d'os hombres por qui dies a tuya sangre. O
tuyo profeta diz que, en a suya visión simbolica, veyió a totz os participes d'a primera resurrección
y que yeran dotze mil por cada cheneración. O suyo numero no ye curto, si se considera que suposa
una naturaleza mas que humana o levar a tuya cruz, o vivir largos anyos en o desierto, alimentando-
se de radices y langostas; y puetz, en verdat, enorgullexer-te d'ixos fillos d'a libertat, d'o libre amor,
estar satisfeitos d'o voluntario y magnifico sacrificio d'ell mesmos, feito en o tuyo nombre. Pero no
ixuplides que se tracta so1o de qualques mils y, mas que d'hombres, de dioses. Y a resta d'a
Humanidat? Qué culpa tienen os de demás, os febles humans, de no poseyer a fuerza sobrenatural
d'os fuertes? Qué culpa tiene l'alma feble de no poder suportar o peso de qualques dons terribles?
Acaso viniés tant solament por os trigaus? Si ye asinas, lo important no ye a libertat ni l'amor, sino o
misterio, l'impenetrable misterio. Y nusatros tenemos dreito a pedricar-les a os hombres que han de
sozmeter-se a ell sin razonar, encara contra os dictaus d'a suya consciencia. Y ixo ye o que hemos
feito. Hemos correchiu a tuya obra; la hemos basau en o “miraglo”, o “misterio” y a “autoridat”. Y
os hombres s'han alegrau de veyer-se de nuevo conducius como un rabanyo y libres, por fin, d'o don
funesto que tantos sufrimientos les ha causau. Diz, hemos feito bien? Se nos puede acusar de no
amar a la Humanidat? No somos nusatros os solos que tenemos consciencia d'a suya flaqueza;nusatros que, en ficacio a la suya crebadicidat, la hemos autorizau dica pa pecar, con a condición
que nos pida permiso? Por qué callas? Por qué te limitas a mirar-me con os tuyos dulces y
penetrants uellos? No t'amo y no quiero o tuyo amor; prefiero a tuyacolera! Y pa qué amagar-te
cosa? Sé a quí le charro. Conoixes o que voi a decir-te, lo leigo en os tuyos uellos... Talment quieras
sentir precisament d'a mía boca o nuestro secreto. Siente, pus: no somos con tu, somos con Ell... ; o
nuestro secreto ye ixe. Fa muito tiempo — ueito sieglos! — que no somos con tu, sino con Ell. Fa
ueito sieglos que recibimos d'Ell o don que tu, quan te retantó por tercera vegada amostrando-te totz
os reinos d'a tierra, refusés indignau; nusatros acceptamos y, duenyos de Roma y a espada de César,
nos declaramos os amos d'o mundo. Manimenos, a nuestra conquiesta no ha acabau encara, ye
encara en a suya etapa inicial, falta muito pa veyer-la concluida; a tierra ha de sufrir encara entre
muito tiempo; pero nusatros aconseguiremos o nuestro obchecto, seremos o César y, alavez, nos
preocuparemos d'a felicidat universal. Tu tamién podiés haber preso a espada de César; por qué
refusés tal don? Acceptando-lo, heses satisfeito totz os anhelos d'os hombres sobre a tierra, les heses
dau un amo, un depositario d'a suya consciencia y, a la vegada, un estar arredol de qui unir-se,
formando un immenso forniguero, ya que a necesidat d'a unión universal ye unatro d'os tres
supremos tormentos d'a Humanidat. A Humanidat siempre ha tendiu a la unidat mundial. Quanto
mas grans y gloriosos, mas sienten os lugars ixe anhelo. Os grans conqueridors, os Tamerlan, os
Gengis Kan que recorren a tierra como que un horacán devastador, obedeixen, d'un modo
inconscient, a ixa necesidat. Prenendo a purpura de César, heses fundau l'imperio universal, que
hese estau a paz d'o mundo. Pus, quí ha de reinar sobre os hombres sino o que ye duenyo d'as suyas
consciencias y tiene o suyo pan en as mans?
Prenemos a espada de César y, en fer-lo, trenquemos con tu y nos unimos a Ell. Encara i habrá
sieglos de libertinache intelectual, de balloquería y de antropofachia —os hombres, dimpués
d'erichir, sin nusatros, a suya Torre de Babel, s'entregarán a la antropofachia—; pero a bestia
acabará por arrocegar-se dica os nuestros pietz, los lapará y los regará con glarimas de sangre. Y
nusatros nos posaremos sobre a bestia y devantaremos una copa en a quala se leyerá a parola
“Misterio”. Y alavez, solament alavez, empecipiará pa os hombres o reinau d'a paz y d'a dita. Tu
cudia-te de os tuyos trigaus, pero son una a mía noria: nusatros les daremos o reposo y la calma a
totz. Y encara d'ixa minoría, encara d'entre ixos “fuertes” clamaus a estar d'os trigaus, quántos han
acabau y acabarán por cansar-se d'asperar, quántos han emplegau y emplegarán contra tu as fuerzas
d'o suyo esprito y o ardor d'o suyo corazón en uso d'a libertat que te son deudors! Nusatros les
daremos a totz a felicidat, concluiremos con as rechiradas y matanzas orichinadas por a libertat. Les
convenceremos que no serán verdaderament libres, sino quan nos haigan confiau a suya libertat.
Mentiremos? No! Y bien sabrán ells que no les enganyamos, cansaus de las dubdas y d'as terrors
que a libertat leva con ell. A independencia, o libre pensamiento y a sciencia plegarán a sumir-los en
tals tinyebras, a espantar-los con tals prodichios, a enrestir-los con tals exichencias, que os menos
suaus y docils se suicidarán; atros, tamién indocils, pero febles y violentos, s'asasinarán, y atros —
os mas—, rabanyo de covardes y de miserables, chilarán a os nuestros pietz: “Sí, tenetz razón!
Solament vusatros poseyetz o suyo secreto y tornamos a vusatros! Salvatz-nos de nusatros
mesmos!”
Las Sectas------------------------------Club Eléctrico (1:49)
No se les amagará que o pan —obteniu con o suyo propio treballo, sin miraglo belún— que
reciben de nusatros s’o prenemos dinantes nusatros a ells pa repartir-lo, y que no convertimos as
piedras en pans. Pero, en verdat, mas que o pan en ell, o que les satisferá ye que nusatros s’o demos.
Pus veyerán que, si no convertimos as piedras en pans, tampoco os pans se convierten, tornau
l'hombre a nusatros, en piedras. Comprenderán, a o cabo, a valor d'a sumisión! Y mientres no lo
comprendan, padeixerán. Quí, di-me, quí ha meso mas d'a suya parte pa que deixen de padeixer?
Quí ha dividiu o rabanyo y le ha dispersau por trafegaus andurrials? As uellas se reunirán de nuevo,
o rabanyo tornará a la obediencia y ya brenca le dividirá ni lo dispersará. Nusatros, alavez, les
daremos a os hombres una felicidat en harmonía con a suya feble naturaleza, una felicidatcomponida de pan y humildat. Sí, les pedricaremos a humildat — no, como que Tu, l’argüello . Les
prebaremos que son febles ninos, pero que a felicidat d'os ninos tiene particulars encantos. Se
tornarán timidos, no nos perderán nunca de vista y s'estreitarán contra nusatros como que polletz
que buscan l'abrigo de l'ala materna. Nos temerán y nos admirarán. Les enorgullexerá o pensar a
enerchía y o chenio que habremos amenestiu pa domar a tanto rebelde. Les espantará nuestra colera,
y os suyos uellos, como que os d'os ninos y os d'as mullers, serán fuents de glarimas. Pero con que
facilidat, a un cenyo nuestro, pasarán d'o planto a la risa, a o suau goyo d'os ninos! Les obligaremos,
qué dubda culle?, a treballar; pero los organizaremos, pa las suyas horas de ocio, una vida semellant
a os chuegos d'os ninos, mezcla de cantas, coros innocents y danzas. Dica les permitiremos pecar —
a suya naturaleza ye tant flaca!—. Y, como que les permitiremos pecar, nos amarán con un amor
sencillo, infantil. Les diremos que tot pecau cometiu con o nuestro permiso será perdonau, y lo
feremos por amor, pus, d'os suyos pecaus, o castigo será pa nusatros y o placer pa ells. Y nos
adorarán como a bienfeitors. Nos lo dirán tot y, seguntes o suyo grau d'obediencia, les permitiremos
u les prohibiremos vivir con as suyas mullers u as suyas amants y les consentiremos u no les
consentiremos tener fillos. Y nos obedeixerán, muit contentos. Nos sozmeterán os mas penosos
secretos d'a suya consciencia, y nusatros decidiremos en tot y por tot; y ells acatarán, alegres, as
nuestras sentencias, pus les cabidarán o cruel treballo de trigar y de determinar-se librement.
Totz os millons de sers humans serán asinas, felices, fueras d'uns cient mil, fueras de nusatros,
os depositarios d'o secreto. Porque nusatros seremos desgraciaus. Os felices se contarán por milars
de millons, y i habrá cient mil martirs d'o conoixencia, exclusivo y maldito, d'o bien y d'o mal.
Morirán en paz. pronunciando o tuyo nombre, y, dillá d'a fuesa, solament veyerán a foscor d'a
muerte. Manimenos, nos lo callaremos; embabucaremos a os hombres, por o suyo bien, con a
promesa d'una eterna recompensa en o ciel, sabendo que, si i hai unatro mundo, no ha estau, de
seguro, creyau pa ells. Se recosira que tornarás, rodiau d'os tuyos trigaus, y que vencerás; os tuyos
heroes solament podrán meter-se garufos d'haber-se salvau a ell mesmos, mientres que nusatros
habremos salvau a o mundo entero. Se diz que a floredora, posada sobre a bestia y con a “copa d'o
misterio” en as mans, será afrontada y que os febles se sublevarán por vegada zaguera, esgarrarán a
suya purpura y espullarán o suyo cuerpo impuro. Pero yo me devantaré alavez y t'amostraré os
milars de millons de sers felices que no han conoixiu o pecau. Y nusatros que, por o suyo bien,
habremos asumiu o peso d'as suyas culpas, nos alzaremos debant de tu, decindo: “Chudga-nos, si
puetz y t'atrives!” No te temo. Yo tamién he estau en o desierto; yo tamién m'he alimentau de
langostas y radices; yo tamién he bendito a libertat que les dies a os hombres y he soniau con estar
d'o numero d'os fuertes. Pero he renunciau a ixe suenio, he renunciau a la tuya locura pa sumar-me a
o grupo d'os que corrichen a tuya obra. He deixau a os orgüellosos pa acudir en socorro d'os humils.
O que te digo se realizará; o nuestro imperio será un feito.
Y te repito que manyana, a un sinyal mío, veyerás a un rabanyo submiso chitar lenya a la foguera
an te feré morir, por haber veniu a estorbarnos. Quí mas digno que Tu d'a foguera? Manyana te
cremaré. Dixi.
O inquisidor calla. Aspera uns intes a respuesta d'o preso. Aquell silencio le enarca. O preso le
ha sentiu, sin deixar de mirar-le a os uellos, con una mirada fixa y dulza, decidiu evidentment a no
contestar brenca. O viello hese quiesto sentir d'os suyos labios una parola, encara que hese estau a
mas amarga, a mas terrible. Y he aquí que o preso se le amana en silencio y da un beso en os suyos
labios exangües de novantachenario. A ixo se reduz a suya respuesta! O anciano s'esteriza, os suyos
labios tremolan; s'endreza a la puerta, la ubre y diz: “Ves-te y no tornes nunca... , nunca! Y le deixa
salir a las tenebras d'a ciudat”. O preso s'aluenya.
Ni Dios ni Amo----------------------------El Noi del Sucre (5:16)Y, por agora, iste ha estau o suenio de hue. Ya sabes que, si t'ha feito goyo, t'aspero o proximo
mierques en Radio La Granja, en o 102.1 d'a FM. Entremistanto, nos veyemos en os suenios, nos
ascuitamos en la Radio. Salut y emparo mutuo!!!!
Baby please don’t go/ Chiqueta, por favor, no vaigas------John Lennon (4:04)
Comentarios